نمی دانست

نمی دانست دلش

را کجا گم کرده است .

تنها احساس خوش را به یاد داشت. احساسی که تابه حال نداشته است .

گیج و

مبهوت به دنبال

دلش

می گشت به هرکجا که میرسید می پرسید .

هرکجا که احساس می کرد

دلش

آنجا باشد سر کشید .

اما هیچ نیافت .نا امید راه خانه را در پیش گرفت. نگاهش را لحظه ای از زمین جدانمیکرد .

دلش

را در زمین می جست با خودمی گفت :شایدکه لحظه ای غفلت کرده و آن را برزمین انداخته باشم .

وای برمن اگر این چنین شده باشد وای بر من که حالا هزاران جای پابر رویش نقش بسته است .

دراین افکاربودکه صدایی او را متوجه خود کرد وقتی که سربه سوی صدا برگرداند کودکی را دید که

قلبی زخمی

در دستانش می تپد .

ناله ای سرداد و بر زمین افتاد بیدار که شد

دلش

سر جایش بود .

اما پراز زخم هایی که مرحمی نداشتند.اشک چشمانش را نمناک کرد و به یاد کودک افتاد او را در کنار خود دید .

خوب که به آن نگریست متوجه شد که آن کودک شبیه خودش است ازاو پرسید که این

قلب

را کجا پیدا کردی ،

کودک آرام جواب داد در راه می گذشتم تو را دیدم که غرق درصورتی زیبا

قلبت

را به صاحب آن می دادی .

وقتی او

قلب

تو را گرفت تو را ترک کرد من نیز به دنبال او رفتم چندین گام بیشتر بر نداشته بود که

قلبت

را بر زمین انداخت و

قلب

دیگری را در دست گرفت .

وقتی که

قلب

تو بر زمین افتاد هر رهگذری که عبور می کرد پا بر روی آن می گذاشت تا این که رفت و آمد ها تمام شد و من توانستم آن را از زیر پا ها و از روی زمین بردارم .

او که حالا به یادش آمده بود که

دلش

را کجا گم کرده است .

نگاهی به

قلبش

انداخت وبا خود عهد بست که دیگر

دلش

را به هر رهگذری نسپارد .

الا خدا که عشق فقط از برای خداست.